Ik geef alvast de eerste twee pagina’s heerlijk leesplezier hierbij cadeau:
De koude wind sneed door haar zwarte pantalon en rillend knoopte ze haar jas verder dicht. In de verte zag Nina de zeemeeuwen meedrijven op de ijzige bries. Er was storm op komst en het kon elk moment gaan regenen. De stoet bewoog langzaam langs het graf op begraafplaats Crooswijk en het was stil. Ze zag haar vriendin Annabelle te midden van de zee aan droevige gezichten en omhelsde haar.
‘Nogmaals gecondoleerd, lieverd,’ fluisterde Annabelle zachtjes, terwijl ze haar stevig vasthield.
‘Dank je.’ Nina rook haar zoete parfum. In de kilte van haar verdriet voelde ze zich verloren, maar de warmte van haar beste vriendin bood troost. Annabelle keek in haar waterige ogen. Ondanks de dikke laag make-up, zag Annabelle haar vermoeidheid. ‘Het valt niet mee om je moeder te verliezen, schat,’ zei ze.
Nina knikte zwakjes; haar gedachten waren verward met herinneringen en onuitgesproken gevoelens. ‘Het is vreselijk. Maar ondanks de omstandigheden is het goed zo, ik heb er vrede mee. Het arme mensje was helemaal op en ze is bevrijd van haar lijden,’ antwoordde ze met een geforceerde glimlach, terwijl ze haar tranen inslikte. ‘Alleen moet ik nog aan het idee wennen.’ Ze lachte dapper en Annabelle streek bemoedigend over haar bovenarm.
‘De afgelopen weken zijn een rollercoaster geweest. Het is zoveel geregel,’ zei Nina. Annabelle voelde de ongeduldige blikken van de rij achter haar in haar rug branden. Ze moest doorlopen terwijl haar vriendin haar zo nodig had. Ze wreef nog een keer over Nina’s arm. ‘Komt goed lieverd, ik ga je helpen. Ik bel je morgen, oké?’ vroeg ze, nadat iemand achter haar ongeduldig had gekucht. Nina knikte. ‘Graag. Straks val ik nog in een zwart gat na al die jaren mantelzorg.’ Vol medeleven keek Annabelle haar aan. ‘Hoe kom je daar nou bij, gekkie. Ik zal er voor zorgen dat dat niet gebeurt. Jouw leven gaat nu pas echt beginnen.’
Nina klapte de menukaart dicht van restaurant Angelo Betti en zei: ‘Ik neem toch weer hetzelfde, pizza Montecatini.’ De warme, uitnodigende sfeer van het restaurant contrasteerde sterk met haar sombere stemming van de afgelopen weken. De geur van versgebakken pizza’s en kruidige tomatensaus vulde de lucht, en op de achtergrond klonk zachte Italiaanse muziek. Voor even leek het alsof haar zorgen buiten bleven. Annabelle keek naar haar vriendin, die haar cappuccino roerde en naar een onzichtbaar punt voor zich staarde. ‘Nina, je weet dat ik er altijd voor je ben, toch?’
Nina knikte langzaam, haar ogen waterig. ‘Ik weet het, Belle. Het is gewoon… zo veel. De afgelopen jaren, de zorg voor mijn moeder, het opvoeden m’n opstandige puberdochter Puck die de wereld wil redden, het verliezen van mijn Bart. Ik voel me soms zo leeg.’ Annabelle legde haar hand op die van Nina en kneep er bemoedigend in. ‘Dat begrijp ik als geen ander. Je hebt de afgelopen jaren in de overlevingsstand geleefd. Er komt nu ruimte om je heen en je hebt geen idee wat je moet doen. Daarom dacht ik dat het tijd wordt om weer eens iets leuks te doen. Gewoon wij tweeën, zoals vroeger. Even weg van alles.’
Nina glimlachte zwakjes. ‘Iets leuks? Waar dacht je dan aan?’ Annabelle wees naar een poster aan de muur, naast de deur naar het toilet. ‘Kijk eens daar.’
Nina draaide zich om en zag een kleurrijke poster met beelden van een prachtig landhuis in Ligurië. De villa was omgeven door een olijfgaard en bood uitzicht op de glinsterende Middellandse Zee. Onder de foto’s stond in sierlijke letters: “Ontsnap naar het paradijs – kamers te huur in ons prachtige landhuis in Ligurië.”
‘Lijkt je het wat?’ vroeg Annabelle met een glimlach. Nina’s ogen lichtten op bij het zien van de poster. ‘Dat ziet er geweldig uit! Maar hoe komen we daar?’ Annabelle glimlachte geheimzinnig. ‘Ik heb al contact gehad met de eigenaar. Het blijkt dat hij familie is van Angelo, de eigenaar van dit restaurant. Angelo vertelde me dat het een paradijsje is in een omgeving waar veel te doen is. Het is een prachtig landhuis omringd door olijfgaarden waar ze kamers verhuren om een beetje uit de kosten te komen. We kunnen er over twee weken al naartoe als we willen.’ Nina keek Annabelle verbaasd aan. ‘Belle, je hebt dit allemaal al geregeld?’ Annabelle knikte. ‘Ja, tenminste, als jij je agenda leeg kan maken.’
Nina knikte driftig. ‘Ik heb nog ik weet niet hoeveel dagen staan en Puck is weer terug naar haar studentenhuis in Utrecht, dus ik kan niet wachten om weg te gaan. Naar de zon.’ Annabelle glimlachte. ‘Dat begrijp ik, even er tussenuit.’ Ze proostten met hun glazen wijn en Annabelle gaf hun bestelling door aan de serveerster. Annabelle keek Nina aan en lachte. ‘Het is belangrijk om er even tussen uit te knijpen na die sombere tijd, het biedt altijd een nieuw perspectief als je een beetje afstand kan nemen. ’Nina knikte en scheurde een stuk brood af. ‘En ik heb nog een idee, maar ik weet niet of je er voor open staat,’ zei Annabelle. Ze spreidde haar vingers op het tafelblad en keek haar glimlachend aan. Nina schoof nieuwsgierig naar voren. ‘Vertel.’ De dampende pizza’s werden door de serveerster op tafel neergezet.
‘Ik heb iets gelezen over een onderzoek en het lijkt me een geweldig idee om je leven in sneltreinvaart weer een positieve wending te geven,’ vervolgde Annabelle. Nina keek haar nieuwsgierig aan, haar hart vulde zich met warmte voor haar dierbare collega en vriendin. Met een glimlach sneed Annabelle een stuk pizza af, haar ogen twinkelden van plezier. ‘Ken jij het psychologisch experiment waarbij mensen alleen maar “ja” mogen zeggen om te zien hoe het hun perceptie en gedrag beïnvloedt?’ vroeg Annabelle enthousiast. Nina schudde haar hoofd. ‘Nee, geen idee.’
‘Het is geïnspireerd door het “Yes Man”-experiment, gebaseerd op het boek van Danny Wallace. Het idee is dat de hoofdpersoon een jaar lang op elke vraag en mogelijkheid “ja” zegt. Dit leidt tot allerlei onverwachte en vaak positieve ervaringen, maar ook een paar hilarische gevolgen.’ Nina glimlachte bij het idee. ‘En wat gebeurt er dan precies?’
‘Nou, mensen die vaker “ja” zeggen, kunnen meer nieuwe en positieve ervaringen opdoen. Ze kunnen nieuwe mensen ontmoeten, nieuwe vaardigheden leren en avontuurlijke situaties meemaken die ze anders zouden vermijden. Het verplicht “ja” zeggen haalt mensen uit hun comfortzone, wat leidt tot persoonlijke groei en een verhoogd gevoel van zelfvertrouwen. En het lijkt me fantastisch om dit experiment tijdens onze vakantie te proberen!’ Nina lachte en knikte enthousiast. ‘Wat een giller,’ zei ze terwijl ze enthousiast in een stuk pizza hapte en met haar vork naar Annabelle wees. ‘Volgens mij is dat precies wat ik nodig heb.’ Ze klonken nog een keer met hun glazen tegen elkaar ter bevestiging. ‘Villa Liguria en het “Yes Man”-experiment, laten we het doen!’ Nina zette haar glas terug op tafel en moest lachen. ‘Alleen jij kan zoiets verzinnen, ja zeggen tegen alles wat Italië te bieden heeft. Dat kan alleen maar leuk worden, toch?’
Ben jij benieuwd wat er verder met de Nina en Annabelle gaat gebeuren?
Koop dan de nieuwe Talkies, en lees de gelijk het super inspirerende interview met powervrouw en Miss Turkije Melissa Pamuk! 
