Een interview met Carine Roitfield aanvragen is eigenlijk not done. Dat is net zoiets als een aanvraag voor een interview met Prinses Maxima uitzetten. Nee, laten we het anders formuleren, een aanvraag voor een interview met Carine Roitfield moeten we gewoon niet willen. Want als er over Anna Wintour al film met als subtitel de boss from hell is gemaakt, dan denken we bij Carine Roitfield eerder aan een hysterische horror film met als subtitel the bitch is back. En toch, de vrouw intrigeert. Als muze van Tom Ford, de onberispelijke Parisienne die maar een wenkbrauw hoeft te rijzen en Karl Lagerfeld en Donnatella Versace laat knippen en buigen. Want zij bepaalde meer dan tien jaar wat er in de stijlbijbel van de Franse Vogue verscheen, zat frontrow bij alle modeshows en dirigeerde de fashion industry. Zij alleen en daarna kwam Anna Wintour pas. En de rest van de wereld.
Maar de tijden zijn veranderd. Waar de queen of fashion vroeger heersend over haar imperium neer keek op het gepeupel, heeft ze nu meer behoefte aan een actief platform. Is ze zachter geworden, inlevender ook, volgens haar fluisterende PR agente. Twintig minuten mag ik op audiëntie komen en ui-ter-aard alleen over haar nieuwe venture CR Fashion Book praten.
‘Welkom in mijn nieuwe kantoor,’ grapt Carine Roitfield als ze me voorgaat in het Crillon Hotel in Parijs. Ze loopt met lichte trend voor me uit, slank en met een grijs bontjasje op een strakke kokerrok. Haar luikende ogen en haar Russische achtergrond geven haar iets aristocratisch, haar raspende stem verraad haar overvolle agenda. Ze gaat niet elegant zitten maar zijgt neer in een Louis XVII stoeltje en bestelt thee. Ze legt haar enorme Tom Ford zonnebril naast zich en buigt zich voorover en vraagt waar ik vandaan kom, wat ik doe en of ik kinderen heb. Niets van het beeld waar ik voor gewaarschuwd was, Carine blijkt charmant, open en slagvaardig te zijn. Ik heb nauwelijks tijd om mijn taperecorder aan te zetten terwijl ze zich hardop afvraagt waarom Nederlands talent toch nooit echt is doorgebroken, ondanks de ‘magnifique’ shows van Victor & Rolf. Haar plotselinge vertrek, haar volgende stappen, haar diner met Lagerfeld, beauty, de behoefte jong talent te promoten en haar boek natuurlijk.
Is het nieuwe boek een terugblik op de ongekende invloed die je de afgelopen jaren hebt uitgeoefend in de fashion industry?
‘Klein beetje. Ik kijk liever niet terug, daar word ik weemoedig en emotioneel van. Als je de afgelopen twintig jaar bekijkt, zie je vooral fotografie met Mario Testino…. Het is bijna een ode aan Mario, dit boek.’
Staat er nog een fotoshoot in je geheugen gegrift?
‘Nou, wel een paar! De ‘butcher’shoot met Eva Herzigova was ware kunst, een verhaal op zich. De meest memorable fotoshoots zijn bijgebleven omdat ze een verhaal vertelden en weet je waarom? Omdat het niet over fashion ging, maar over het moment in die tijd.’
Waarom ben je weer met dezelfde mensen gaan werken? [editor Olivier Zahm en art director Alex Wiederin]
‘Ik hou van een beetje spanning en zoek problemen op. Het is niet makkelijk om met twee van zulke persoonlijkheden te werken maar ik hou van de zogenaamde Star Wars. Ik heb een hoop geleerd van de tijd die ik spendeerde met Tom Ford en Mario Testino en hoe ik met kunstzinnige verschillen om moet gaan voor het beste resultaat. Zonder strijd geen overwinning is mijn motto.’
Over Tom Ford gesproken, mensen zijn erg nieuwsgierig of je weer met hem gaat samen werken.
‘Nee, nee, ik ga niet meer met Tom samenwerken, dat was tien jaar geleden. Als ik terug kijk op mijn CV, werkte ik de afgelopen twintig jaar voornamelijk samen met Tom Ford voor Gucci en de creatief directeur van Yves Saint Laurant. Daarna was het nonstop tien jaar Paris Vogue en nu is het tijd voor een nieuwe decade. Ik ga mezelf niet herhalen. En natuurlijk is Tom een goede vriend en kan hij om raad vragen maar ik ga niet meer een week voordat de shows beginnen met hem meewerken. Tom weet inmiddels als geen ander hoe het metier werkt en hoe hij publiciteit kan vergaren. Er is niemand die zo goed weet hoe hij vrouwen mooi kan maken, sexy, aantrekkelijk en met klasse. Tom is geniaal, hij heeft alles onder controle. Hij beheerst het vak tot in zijn vingertoppen.’
Vertel me wat je dan allemaal van plan bent…
‘Weet je, ik heb vele plannen op stapel staan, maar zoals je weet ben ik Russisch en heel erg bijgelovig, dus ik kan je nog niets vertellen voordat het helemaal in kannen en kruiken is. Eind September kan ik je meer vertellen, maar het is natuurlijk wel op fashion gebied, alleen weet ik nog niet helemaal hoe ik dingen ga vormgeven – misschien als muze, een tijdschrift of toch mijn eigen label, ik weet het nog niet exact. Maar wat ik wel weet dat ik het nu als mijn taak zie om jonge designers te helpen, een boost te geven en ze aandacht te geven. Als je deze jonge designers ontmoet, leer je zoveel van ze en geeft het heel veel positieve energie. Er zijn zoveel dingen veranderd en er is een nieuwe manier van werken ontstaan die ik graag op wil pakken om jonge designers te ondersteunen.’
Wat zijn die grote veranderingen?
‘Alles is zo snel tegenwoordig en de invloed van Blogs is enorm, het is heel belangrijk geworden. Er zijn twee mogelijkheden: of je surft snel rond op het internet of je pakt een tijdschrift en maakt er een collectors item van, een bewaar issue waar mensen zich mee kunnen identificeren. Het belang van de fashion week zal altijd blijven bestaan, want je moet de sfeer proeven, het geluid horen en de spanning voelen. De verrukking van de haute couture, het vakmanschap, de kunst achter de mode – daaruit vloeien weer fantastische en inspirerende fotoshoots in tijdschriften. Die beleving kan internet nooit aan tippen.’
Je was een van de eerste fashion editor die style icoon werd in de street-style-blogs – was je je daar bewust van?
‘Welnee, ik ben me nooit bewust van dat soort dingen. Ze noemde me opeens een fashion icon, terwijl mijn kinderen en mijn man me heel erg down to earth houden. Maar doordat je gefotografeerd wordt en in een vak zit dat dromen opwekt, ben je opeens interessant. Ik vind het niet normaal want het interesseveld is verlegd naar wat iedereen naar de shows draagt, in plaats van wat Galliano of Dolce & Gabbana op de catwalk showen. Belachelijk.’
Anna Wintour, Anna Dello Russo, Giovanna Battaglia—zijn nu allemaal fashion icons, maar het begon bij jou.
‘Omdat ik een bepaalde look heb. Zwarte ogen, rommelig haar dat nooit wil zitten, hoge hakken. Vrouwen kunnen zich met mij identificeren omdat ik niet perfect ben, gewoon hard werk, voor m’n kinderen zorg en getrouwd ben. Alleen mijn beroep is glamorous, de rest valt mee hoor. Anna Wintour is altijd onberispelijk, Anna dello Russo is grappig op haar manier en Giovanna is heel Italian chique. Maar geloof mij dat er een heleboel upcoming new talent aankomt. Want fashion is ook ellebogen werk, geloof mij. Ze zijn je ook zo weer vergeten.’
Terug naar Paris Vogue. Wanneer had je het gevoel dat je de tone of voice gezet had?
‘Dat duurde even want tien jaar geleden was het nog niet de Vogue die het nu is. In het begin had ik veel tegenwerking en wilde echt nog niet iedereen met me samen werking. Maar door door te zetten en heilig in mezelf te geloven begon het tij langzaam te keren. Uiteindelijk heeft het bijna tien jaar geduurd voordat ik echt mijn smaak had doorgezet en ik trots kon zeggen dat het me gelukt was. Tien jaar! Geloof me meisje, dingen gebeuren niet in een jaar, het is kei- en kei- en kei hard werken. En een groot bord voor je kop, dat helpt! (knipoogt) Elk jaar warden we beter en creëerden we een fantastisch team die heilig in het eindproduct geloofden. We wilden eit zomaar een Vogue, we wilden de beste zijn. Ik zei in het begin tegen Jonathan [Newhouse, chairman of Condé Nast International], als ik tien jaar haal, ben ik al blij. Hij gaf me volledige vrijheid en dat scheelt. We hebben een donkere transexueel op de cover gezet met hoge hakken aan, Jonathan was echt geweldig. Elke maand probeerden we onszelf te overtreffen, elke maand was een happening. Na tien jaar heb ik alles gedaan, alles geprobeerd en was de cirkel rond. Ik ben tevreden.’
Ik interview je voor de speciale beauty editie van Talkies Magazine- wat betekent beauty voor jou?
‘Nu ga ik iets heel flauws zeggen – maar het is mijn waarheid. Confidence, confidence, confidence! Zelfvertrouwen! Een vrouw moet zelfvertrouwen uitstralen en dan is ze prachtig. Ook met een onregelmatig gebit, met korte beentjes of een dikke kont – zelfvertrouwen is alles! Ik vind wel dat je je eigen beste versie moet zijn – dus goed verzorgd, flatterende kleding en dan een energie en uitstraling waar anderen naar kijken. Ik hoef jou niets te vertellen over gezond eten, crèmes of voldoende slaap. Als jij leeft zoals je wilt leven, van jezelf houdt, goed in je vel zit, een mooie uitstraling hebt en energie verspreid, werkt dat als een magneet. Met die instelling heb ik MAC makeup ook geholpen een make up lijn te ontwerpen. Alleen maar artikelen om de schoonheid van een vrouw te versterken. Niet om perfect te maken, want perfectie is saai. Ik zie jou als een goedgeklede, vrolijke, nieuwsgierige vrouw met een power uitstraling – dat prikkelt me meer dan een model met perfecte maten die er maar bij zit, niks uitstraalt en verveelt is. En doe mij een plezier? Begin nooit aan injectables, zooooo verschrikkelijk!’
Je vader was filmproducent, wat heb je van hem geleerd?
‘Ik denk dezelfde creativiteit en wijsheid, sagesse. Ik vind intelligentie ongelooflijk belangrijk, sexy, onderscheidend en broodnodig. Mijn vader was niet de grootste filmproducent weet je, maar mensen die zijn werk begrijpen en waarderen, zeggen altijd tegen mij dat hij iets heeft nagelaten, dat zijn werk aanzet tot nadenken, filosoferen. DAN heb je iets bereikt in mijn visie. Geld is soms vulgair en ik hoop zo vaak, ik bid tot God, laat mij dezelfde sagesse hebben als mijn pa. Alles wat ik deed, was in zijn voetsporen treden, dus ik hoop ook dat hij trots zou zijn op mijn beslissing. Veel mensen verklaarde me voor gek om Paris Vogue op te geven, maar het leven in een gouden kooi, benam me mijn vrijheid. Nu voel ik de creativiteit weer opborrelen en krijg ik zoveel ideeën, snap je dat?!’
Zie je wel toekomst voor tijdschriften?
‘Ik denk dat het een moeilijke tijd wordt voor veel tijdschriften en dat degene met een duidelijk signature zullen overleven. Internet heeft een grote invloed en als tijdschrift kun je niet zo snel inspringen op de actualiteiten als het internet. Maar de goede tijdschriften bouwen een band op met hun lezers en dat doe je weer niet met het vluchtige internet. Ik geloof namelijk dat edities collectors items worden die je bewaart en herleest. Je doelgroep wordt ook groter, je hebt een groter bereik door alle veranderingen.’
Nog even over opkomend talent, hoe ontdek jij nieuw talent?
‘Teneerste moet je je omringen met mensen met een special zintuig voor schoonheid en talent. Mijn goede vriend Riccardo Tisci bijvoorbeeld heeft er een neus voor. Hij is iemand van deze tijd en ik koester hem waardoor hij altijd bij me komt met tips over modellen, ontwerpers, fotografen. Hij is zijn tijd ver voor uit en introduceerde me bijvoorbeeld Lara Stone, een meisje dat op het punt stond om haar modellen carrière maar op te geven omdat geen hond in haar geloofde. Net op tijd maakten wij een fotoshoot met haar en het was sensationeel. Zo gaat dat dus, en hey, toch nog een Nederlander aan de top! Jullie volk mag veel meer in jullie eigen kracht gaan geloven, jullie zijn veel te bescheiden! Ik heb Riccardo ook bij toeval ontdekt en hij is zo relaxed, helemaal niet onder de indruk van grote namen. Zo heb ik hem weer aan Karl Lagerfeld voorgesteld, en die twee zijn dol op elkaar. Je moet ze eens horen praten tijdens een diner! Die twee zorgen voor zuurstof in een ruimte en dat komt vooral omdat Riccardo niet snel onder de indruk is of bang is onderuit te gaan.’
Welke ontwerper bewonder je nog meer?
‘Oh, dat zijn er heel veel hoor! I love Nicolas Ghesquière. Er waren problemen met Balenciaga last season, maar ik ken die twee sinds het begin. Ik heb ze uitgenodigd voor een kop thee en nu praten ze weer. Weet je in dit wereldje wordt er zo vaak olie op t vuur gegooid. Het is een slangenkuil en ik waak daar voor.’
Voel je je nu bevrijd?
‘Ik heb me nooit geketend gevoeld maar ik voel me nu wel meer vrij. Doordat ik zoveel dingen tegelijk deed had ik geen standaard kantoorleven. Maar nu ben ik mijn eigen baas, dat is het verschil. En ik heb mensen nodig om mijn ideeën succesvol te maken, vergeet dat niet. Mensen waren altijd bang van me, dachten dat ik koud was, maar dat ben ik helemaal niet! Ik ben juist heel verlegen. Als mensen me beter leren kennen zeggen ze altijd: je bent helemaal niet koud, je bent zelfs wel aardig, haha. Maar als hoofdredacteur moet je een bepaald gezag uitstralen anders walsen ze over je heen. Dus op dat gebied heb ik het gevoel dat ik een tweede kans krijg, dat ik weer aan iets nieuws ga beginnen waarin ik mezelf helemaal durf te laten zien. Dat brengt risico’s met zich mee, maar het zijn mijn risico’s en niet van Vogue, dat is het verschil. Ik hou van uitdagingen, risico’s, ik zal diep in mijn hart altijd een stout meisje blijven. Ik voel me weer jong, jong met dromen en veel energie!’
