Een paar weken geleden werden we opgeschrikt door het bericht omtrent een zeer omvangrijke ontuchtzaak op een kinderdagverblijf in Amsterdam. De 27-jarige Robert M. werkte als invalkracht in de kinderdagverblijven ’t Hofnarretje en de crèche Jenno’s knuffelparadijs en bood zich ook nog eens als oppas aan. Hij zou zich maandenlang vergrepen hebben aan zelfs de jongste kindertjes en meer dan veertig of vijftig slachtoffertjes hebben gemaakt.
De ouders werden hetzelfde weekend ingelicht en kregen het afschuwelijke nieuws te horen. Een geëmotioneerde betrokkene vertelde: “De ouders hier binnen liggen in puin hier binnen, zo ernstig is het”. De Amsterdamse GG&GD zette extra medewerkers om de geschokte ouders op te vangen. Mijn vraag is: hoe heeft het zo ver kunnen komen en zijn wij dan te goed van vertrouwen? Moet er meer toezicht komen, meer sociale controle? Kunnen we onze kinderen überhaupt nog aan de zorg van derden toelaten? Het heeft geen zin om paranoia te worden maar het is wel van groot belang dat we oplettend zijn, voor ons zelf en voor anderen. Want de oprichting van de Pedofielen Partij brengt bij mij een oergevoel naar boven: als je aan mijn kind komt, vil ik je, legaal of niet. Kinderen zijn onze toekomst, die moeten we beschermen er ligt al zoveel gevaar op de loer. Een kind misbruiken of het vertrouwen beschamen laat diepe littekens achter en ik vind dat kind een kind moet zijn, zonder dat er een oppas, buurman, oom of juffrouw zich aan hem of haar vergrijpt. Er is al zoveel ellende in de wereld, laten wij alsjeblieft strijden voor een normale jeugd voor onze kinderen in Nederland.
Tijdens het schrijven van mijn nieuwe boek Carte Blanche heb ik besloten een gedeelte van de opbrengst te doneren aan de stichting die zich hard maakt tegen kindermishandelingen. NO KIDDING staat op voor het kind dat thuis wordt verwaarloosd, bedreigt, misbruikt of geïntimideerd. Kindermishandeling in Nederland gebeurt onder onze neus. Minimaal 350.000 kinderen leven in angst, raken geïsoleerd en lopen veel schade op. Dat zijn 3 kinderen per klas. Daar moeten wij opletten, het is onze plicht er voor te zorgen dat dit verdwijnt door sociale controle en het bespreekbaar maken van verdachte praktijken.
15 Maart komt mijn nieuwe boek uit en ik hoop dat ik een flinke donatie aan dit doel mag schenken plus als vrijwilliger de noodzaak van dit doel veelvuldig bespreekbaar kan maken. Want één ding staat buiten kijf: onze kinderen in Nederland moeten veilig kunnen opgroeien. En daar ga ik me hard voor maken. Punt.
Wil jij ook wat doen? Meld je aan als vrijwilliger bij www.no-kidding.nu
